Mama schrijft | Deel 2 Oxytocine; knuffelhormoon of horror scenario?

Waar je blind vaart op je verloskundige en er op vertrouwt dat ze het beste met je voor heeft is het niet zo gek dat je, nadat je ligt na te puffen van je bevalling, die oxytocine via een infuus of als spuit in je been accepteert. Per slot van rekening vaar je op haar expertise. Ze gaf immers aan; “ dan zijn we een bloeding voor en je placenta drijf meteen uit” 

Of je huisarts die adviseert, nadat je hebt aangegeven dat het “ niet zo lekker loopt” met je borstvoeding het toch echt beter is om die neusspray te nemen want dat stimuleert immers je toeschietreflex. 

Of die inleiding met weeën opwekkers of de bevalling die (uiteindelijk) een keizersnede werd. 

In dit drieluik interview ik drie mama’s. En delen ze met mij hun ervaring met het toegediend hebben gekregen van synthetische oxytocine. 

In dit tweede deel vertelt Yara haar verhaal. 

Het is mei 2019 als ik 40 weken en 5 dagen zwanger ben, ik voel al 5 dagen onze baby niet meer als er besloten wordt om in te gaan grijpen. 

De start van mijn horror ervaring. Onze zoon bleek klem te zitten omdat hij zo groot was. Iets wat niet eerder was opgemerkt door de verloskundige tijdens de echo’s. Dit bleek ook de reden dat ik hem niet meer voelde. 

En zo werd ik ingeleid. 29 uur lang heb ik aan het infuus gelegen en synthetische oxytocine toegediend gekregen, weeen opwekkers dus. Helaas zonder enig resultaat; alle weeën bleven uit. Inmiddels werd de nood hoger en wordt er besloten om over te gaan op een keizersnede. En zo lig ik daar, in de OK, ergens tussen hoop en vrees omdat niemand mij kan vertellen hoe onze zoon er aan toe is. Ik word verdoofd en zo wordt onze zoon geboren.

Waarna nu wéér synthetische oxytocine wordt toegediend, dit is blijkbaar standaard protocol na een keizersnede. Geen idee waarom want bloedingen had ik niet. Mijn zoontje ademde niet, er kwamen 5 kinderartsen naar binnen gerend en werd direct aan de beademing gelegd. Zijn apgar score was 4. Gelukkig steeg deze redelijk snel naar 7 en toen 9. 

En zo maakten wij samen onze valse start. Door de enorme hoeveelheid aan synthetische oxytocine kon het niet anders dan dat, naar wat ik er later over te weten kwam, zowel ik als onze zoon oxytocine schade hadden.

Ik voelde mij vanaf het begin heel naar en vlak, had geen gevoel. Ik was wel verliefd op mijn zoontje maar het voelde heel vlak aan, het echte roze wolk gevoel heb ik nooit gehad. 

Ik kreeg last van een depressie en sliep heel erg slecht. De borstvoeding wilde maar niet lukken en ook van seksueel contact moest ik absoluut niets weten. 

Mijn zoontje was mega alert vanaf het begin, had erge slaapproblemen en huilde veel. 

Na een zoektocht kwam ik in contact met een homeopaat en zij zei dat dit eigenlijk maar 1 ding kon betekenen: oxytocine schade. 

Er werden wat testjes gedaan en dat bevestigde haar vermoeden.  En zo gingen we naar huis met ons homeopatische middel. 4 flesjes waarvan je iedere dag 4 druppels in wat water moest doen. 

De kuur duurde alles bij elkaar een maand of 2. Doordat de reacties eerst wat heftiger werden wisten we dat we op de goede weg waren. Bij mij ging het iets soepeler dan bij mijn zoontje, hij heeft nog even kort koorts gehad. En daarmee was het alleen maar nog duidelijker wat voor impact de synthetische oxytocine heeft gehad op zijn kleine lijfje. 

Na die twee maanden begon ik me veel beter te voelen. Ik was niet meer depressief, ik sliep goed en het fijnste: mijn zoontje sliep voor het eerst heerlijk en was weer een “ gewone” baby, niet meer zo extreem alert en gelukkig was het extreme huilen ook gestopt. Hij kon de rust in zijn lijfje weer vinden en dat was het allermooiste om als moeder te zien. Hij zat goed in zijn vel, alle troep was eruit. Wij hadden onze zoon weer terug! 

Voor mijn zoontje en mij is het een hele nare ervaring geweest, waar ik veel van heb geleerd en mocht het ons gegund zijn om een tweede kindje te krijgen dan komt er nooit meer 1 druppel synthetische oxytocine mijn lijf in.