Oxytocineschade – interview met klassiek homeopaat Marjon Hornung

Waar je blind vaart op je verloskundige en er op vertrouwt dat ze het beste met je voor heeft is het niet zo gek dat je, nadat je ligt na te puffen van je bevalling, die oxytocine via een infuus of als spuit in je been accepteert. Per slot van rekening vaar je op haar expertise. Ze gaf immers aan; “ dan zijn we een bloeding voor en je placenta drijf meteen uit” 

Of je huisarts die adviseert, nadat je hebt aangegeven dat het “ niet zo lekker loopt” met je borstvoeding het toch echt beter is om die neusspray te nemen want dat stimuleert immers je toeschietreflex. 

Of die inleiding met weeën opwekkers of de bevalling die (uiteindelijk) een keizersnede werd. 

In een drieluik interview ik drie mama’s ( lees hier deel 1, het verhaal van mama Jutta en hier deel 2, het verhaal van mama Yara ) en delen ze met mij hun ervaring met het toegediend hebben gekregen van synthetische oxytocine. 

Ik spreek nu met homeopaat Marjon Hornung – Muller, klassiek homeopaat en orthomoleculair therapeut over de ervaring in haar praktijk met de schade naar aanleiding van het toedienen van synthetische oxytocine.

Wat is oxytocine schade?
Vanuit mijn optiek is oxytocine schade een ongewenste werking, of bijwerking, door de synthetische vorm van het hormoon. De werking is dan zo sterk, wat voor alle synthetische hormonen geldt,  dat je lijf er flink van slag door kan raken en wat ook echt kan zorgen dat je normale oxytocine huishouding zich niet vanzelf kan herstellen. 

Hoe weet je zeker of er sprake is van oxytocine schade?

Nee, eigenlijk weet je nooit zeker of er sprake is van oxytocine schade. Het kan bijvoorbeeld ook een schade zijn doordat je emmer van belastingen zo vol zit, dat dit de druppel is waardoor je klachten kunt ontwikkelen. Het is ook voor iedereen anders of je er wel of niet op reageert, en ook of je er vervolgens mild of heftig op reageert. Je kunt met redelijke zekerheid zeggen dat je schade had wanneer je d.m.v. oxytocine ontstoren merkt dat je je weer veel beter in je vel voelt zitten. Om het nog verwarrender te maken: de schade kan ook zo diep zitten, dat één keer ontstoren misschien niet eens genoeg is om je lijf te helpen de chemische vervuiling op te ruimen. Een homeopaat  die ook ontstoort kan je daarbij gelukkig wel goed ondersteunen.

Zit daarin nog verschil bij moeder en kind?
Er is verschil bij iedereen: er is maar 1 jij! Iedereen is uniek en reageert op zijn of haar unieke manier. Vaak, alhoewel steeds minder vaak, is de mate van chemische belasting bij baby’s minder hoog dan bij volwassenen en is ook de levenskracht bij baby’s nog hoger. Daardoor is het gemiddeld wel dat baby’s en jonge kinderen sneller reageren op hun homeopathische behandeling.

Is er een manier om het te meten?
Het blijft me verbazen dat mensen altijd alles willen meten. Ons lichaam laat echt heel duidelijk merken wanneer er iets niet goed voor je is, of wanneer er sprake is van een onbalans, etc. Er zijn inderdaad zeker manieren om oxytocine schade te meten, maar wanneer je weer gaat vertrouwen op de wijsheid van je eigen lichaam, vind ik dat vele malen belangrijker dan welke meting dan ook.

Wat zijn de vervolgstappen als je geconstateerd hebt dat er sprake is van oxytocine schade?
Allereerst je lichaam goed gaan ondersteunen met goede, voedende voeding. Maar dat is iets waarvan ik vind dat normaal zou mogen zijn. Maar zorg dat je de basis, de bouwstenen, goed hebt zodat je je lijf ook echt kunt ondersteunen bij het opruimen van de chemische vervuiling. En dat er ook een basis is waaruit je eigen oxytocine weer gemaakt kan worden. Dat kan gelijk met de start van het homeopathisch ontstoren gelukkig, dus je hoeft niet eerst maanden te wachten.

Hoe ziet een behandelplan eruit?
Omdat iedereen uniek is, is de behandeling ook voor iedereen anders. Belangrijk is ook hier om heel goed te luisteren naar de signalen van je lichaam en de tijd te nemen die het vraagt om alles op te ruimen. Een standaard plan is iedere 2 weken 1 potentie, of sterkte, van de te ontstoren stof, waarbij in totaal 4 sterktes ingezet worden. Maar die ik iedereen aanraad om zeker niet zo strikt te volgen!

Hoelang duurt een ontstoring gemiddeld?
Gemiddeld duurt ontstoren dan ook per stof minimaal 8 weken.

Worden de klachten altijd eerst erger voordat het verbetert?
Nee hoor, dat hoeft helemaal niet. Maar het kan inderdaad wel. Of er ontstaan andere klachten, meestal met iets van uitscheiding: huilen, snot, koorts, zweten, rare ontlasting, etc. Wat ik iedereen altijd op het hart druk is om deze niet te onderdrukken. Nooit eigenlijk, geen enkele uitscheiding: je lichaam maakt het met een reden. Los de reden op en de uitscheiding gaat weer terug naar normaal

Wat zijn de resultaten die je er tot nu toe mee hebt bereikt?
Dat is echt leuk om te vertellen: blije en vooral ook opgeluchte vrouwen! Die zichzelf weer zijn na soms echt jaren niet te weten wat er toch met ze aan de hand is. Het hoort zo’n mooie periode te zijn, maar al die onnodige grijze of zelfs zwarte wolken, het breekt echt mijn hart! Of de relatie problemen omdat er echt geen enkele man meer aan je lijf mag komen! En wanneer je dan hoort dat het tussen je oren zit?! Dat de enige keuze die je regulier hebt: ermee leren leven of nog meer chemische vervuiling in de vorm van antidepressiva. Dat onrecht, vreselijk! Het lijkt ook wel of er nog nooit langdurig onderzoek is gedaan naar die ongewenste werking van alle synthetische hormonen, of te wel hun bijwerkingen.

Is het ook wel eens niet gelukt om zowel moeder als kind klachtenvrij te krijgen?
Dat is een goede vraag. Niet altijd, of best vaak niet eigenlijk, koppelen vrouwen terug hoe het, na lange tijd, met ze gaat. Tja, dat doe je bij een huisarts ook niet. Dus eigenlijk weet ik het niet zeker. Jammer vind ik dat toch wel. 

En zo ja, wat adviseer je dan?
Het kan ook zijn dat er meerdere lagen van vervuilingen of problemen zitten. En bij vervuilingen bedoel ik vooral ook energetische ladingen. En moet jij, en je lijf, waarschijnlijk nog meer opruimen om je levenskracht, zelfgenezend vermogen, zo sterk te krijgen dat het wel opgeruimd kan worden en de klachten verdwijnen. Ik probeer ook eigenlijk altijd eerst het zelfgenezend vermogen van mijn patiënten sterker te krijgen, zodat ontstoren van een stof niet eens altijd hoeft.  Soms is daar dus echt meer aandacht en tijd voor nodig. Maar soms ook zijn klachten helaas blijvend en kunnen ze alleen maar wat verminderen i.p.v. verdwijnen.

Wat is het verhaal wat je het meest is bijgebleven?

Poe, dat vind ik lastig. De goede reacties op ontstoren vergeet ik eigenlijk heel snel: ik ben als ik het hoor heel blij voor en met ze (tot tranen aan toe zelfs, gênant), maar daarna is het weer verder naar de volgende die mijn aandacht nodig heeft.
Vooral de niet verdwijnende klachten, waar ik (nog) niet de oplossing kan vinden om ze te laten verdwijnen, die blijven hangen. Ik vind dat het normaal moet zijn dat mensen gezond en in balans zijn en niet hun leven hoeven aan te passen. Al verbaast het me wel altijd hoe flexibel mensen zijn. Die verhalen blijven wel altijd hangen: dat mensen vergeten hoe erg hun klachten waren, of dat ze zelfs ontkennen dat ze die klachten ooit gehad hebben! Ik schrijf het altijd op en kan het ze dus laten lezen, maar dat mensen zo snel wennen aan het voor hun nieuwe normaal blijft soms erg grappig maar vooral heel bijzonder.