Mama schrijft | Over ouders en sporten en selectieclubjes
Ik vind er het mijne van; selectie teams, bij iedere willekeurige sport, bij kinderen onder de 12 jaar. Want welk kind kan voor die leeftijd zelf beslissen dat, dat écht is wat hij wil? Of zijn het vooral de te fanatieke vaders en moeders die in hun oogappel de nieuwe Messi, Naomi van As of Michaëlla Krajicek zien? Die een-net-iets-te-grote mond hebben en geregeld bij de jeugdcommissie aan de tafel staan en zodoende eigenlijk een club gedwongen wordt om hun kind in het eerste team te plaatsen. Zo, zijn die ouders in ieder geval stil.
Want laten we eerlijk zijn; hoeveel kinderen zijn er nou daadwerkelijk zó goed dat ze op dat niveau mee kunnen komen? Ik stuitte er vandaag in voetballand, wederom, op. Waar ik dacht dat inmiddels de teams wel gevormd zouden zijn en er geen wijzigingen meer plaats zouden vinden, gebeurde dit toch. Omdat ouders hoog van de toren blazen. Een jongetje die zó graag in het team wilde blijven maar waarvan de vader vindt dat hij zó fantastisch kan spelen, wordt nu uit het team gehaald. En zo zijn er meerdere gevallen. Dan ben je toch echt wel goed bezig als ouder. Bij mij strijk je dan vol tegen de haren in.
We hebben het kamp; “ Mijn kind zit in de selectie, ja hij traint inmiddels vier keer in de week en hij is ook nog gescout bij de Graafschap echt zó ontzettend fantastisch!” En je hebt het kamp “ laat de jongens toch lekker samen voetballen en vooral lol maken, de nieuwe Messi’s worden het geen van allen, laten we die droom dan ook maar vroegtijdig laten varen”. Je voelt ‘m wellicht aankomen; ik bevind me in het laatste kamp. Nou zou je zeggen; ja dat is makkelijk praten als je zoon geen talent is. Mijn zoon kan heel prima voetballen en blinkt juist op sociaal vlak binnen het team enorm uit. Geniet van het samenzijn met zijn voetbalvriendjes. Maakte vandaag het winnende doelpunt en is daar echt enorm trots op. Maar lacht bovenal de hele training. Hij geniet van het lekker buiten zijn en het geinen met de jongens. Én hij heeft nog een sociaal leven buiten de training om, tijd om met vriendjes van school te spelen of eens lekker door de wijk te fietsen.
Moet de intentie van een club niet zijn, ongeacht wat ouders roepen, om de jongens uit 1 team de rest van hun voetbal carrière bij elkaar te houden? (Uiteraard de échte Messi’s van deze wereld daargelaten. Maar die zijn vast al veel eerder ontdekt en niet “ pas” op hun 10e.)
Mijn zoon wordt geen nieuwe Messi, geen van allen overigens. En toch zijn er ouders die menen dat hun kind beter tot zijn recht komt in een team hoger en willen altijd maar altijd meer, meer, meer. Om volgend jaar van de kouwe kermis thuis te komen met de mededeling dat “de selectie toch net iets te hoog gegrepen was voor hun kind.” Goh… Dan rest de vraag; wiens tekortkoming was het in de eerste plaats? Die van de ouder of die van het kind?
