Mama schrijft| En toen ging oma..

En toen ging oma, de liefste oma van mijn lieve vriendinnetje..

Oma was op, versleten. Oma had haar beste tijd gehad. Oma leefde samen met opa haar laatste jaren in een verzorgingshuis hier in het centrum.
Drie kinderen heeft oma op de wereld gezet. Drie kinderen en een hele boel kleinkinderen en achterkleinkinderen. Oma hield van iedereen, stuk voor stuk, zo ontzettend veel. Zoals alleen oma’s dat kunnen. Onvoorwaardelijke liefde.
We mochten al een tijdje niet meer bij oma in de buurt komen, met linten is het verzorgingstehuis hermetisch afgesloten. De schrale troost dat oma en opa elkaar in ieder geval nog hebben heelde een beetje onze wonden.
Tot vorige week. Opeens ging het snel bergafwaarts met oma. En niemand mocht bij haar. Iedereen werd de deur gewezen. Van het vooruitzicht dat ze een eenzame dood zou sterven raakte ze in paniek. Ze gaf aan bij de zusters dat ze zó graag met al haar kinderen om haar heen wilde sterven. Er werd geen gehoor aangegeven. 1 dochter mocht bij haar aanwezig zijn, zo stierf ze. De vrouw die ons allemaal in haar hart had gesloten is niet op de manier gestorven die ze zo graag wilde.
Opa mag niet bij haar. Opa mag woensdag oma een laatste groet geven en dan moet opa 2 weken in quarantaine. Alleen met zijn enorme verdriet.
Wij mogen niet bij opa. We mochten “ gecondoleerd!” schreeuwen op 6 meter afstand naar de man die net zijn vrouw, zijn maatje, de liefde van zijn leven is verloren.
Opa kwijnt weg in zijn eentje, de dagen aftellende tot het laatste afscheid van zijn geliefde vrouw. En tegelijkertijd betekent die dag ook dat hij 2 weken in quarantaine wordt gezet, twee vreselijke vooruitzichten. Mens onterend. Er is geen ruimte voor emotie, verdriet, liefde.
Figuurlijk geen ruimte en letterlijk geen ruimte. Wat een wereld, wat een regels, wat een onmenselijkheid.