Blup in quarantaine – de waarde van een vissenleven

We hebben goudvissen, twee stuks. Blup en Bluppie. De kinderen kregen ze ongeveer een jaar geleden en ze zijn vanaf dag 1, ik kan niet anders zeggen, erg zorgzaam. Ze worden braaf iedere dag gevoederd en het vissenverblijf wordt regelmatig verschoond. Iedere ochtend begint steevast met een “ goedemorgen vissen” voor aanvang van het ontbijt.
Als een van de kindjes zich even niet zo fijn voelt kiezen ze er heel bewust voor om gewoon even naar de vissen te kijken. Het geeft ze rust. 
Bluppie en Blup hebben we met korting gekregen, ze waren er slecht aan toe en er werd ons verteld dat ze misschien wel een opleving zouden krijgen als ze in schoon water terecht zouden komen. We betaalden €5 ipv €8; vissen in de bonus. En in ons huis vol vissenliefde en een schone bak met water kregen de beestjes warempel allebei een opleving. Die zomaar al een jaar duurt.

Tot twee dagen geleden. Blup had opeens opgezette ogen en een dikke buik. Na een telefoontje met de dierenarts leerde ik dat het een bacterie is. En als vissen zich niet prettig voelen zwelt ook vaak hun buik op. Men leert nog eens wat. Advies; antibiotica.  

Ik kreeg de opmerking: “ ach voor €2,50 koop je een nieuwe, daar ga je nu toch geen bakken geld aan uit geven”. En toen moest ik even slikken. Want wie bepaalt nu eigenlijk de “ waarde” van een (dieren)leven? Waarom zou een vis minder  recht op een leven hebben dan bijvoorbeeld een aaibaar dier? En omdat we ‘m nou toevallig in de bonus hebben gekocht betekent dat toch niet dat je er niet voor hoeft te zorgen? 

Dus Blup zit nu aan de antibiotica in een eigen bak. Een officiële vissen-quarantaine; solidair als het beestje is aan zijn baasjes. En wie nog eens twijfelde of vissen wel geheugen hebben, hij wordt oprecht gemist door zijn vriendje. Nu hopen dat Blup ook weer een tweede opleving krijgt en hij nog wat jaartjes mee gaat. 
Blup en Bluppie kostten dan niet zo veel, voor ons zijn wel veel waard.