Mama schrijft | Deel 1 – Oxytocine; knuffelhormoon of horror scenario?

Waar je blind vaart op je verloskundige en er op vertrouwt dat ze het beste met je voor heeft is het niet zo gek dat je, nadat je ligt na te puffen van je bevalling, die oxytocine via een infuus of als spuit in je been accepteert. Per slot van rekening vaar je op haar expertise. Ze gaf immers aan; “ dan zijn we een bloeding voor en je placenta drijf meteen uit” 

Of je huisarts die adviseert, nadat je hebt aangegeven dat het “ niet zo lekker loopt” met je borstvoeding het toch echt beter is om die neusspray te nemen want dat stimuleert immers je toeschietreflex. 

Of die inleiding met weeën opwekkers of de bevalling die (uiteindelijk) een keizersnede werd. 

In dit drieluik spreek ik drie mama’s. En delen ze met mij hun ervaring met synthetische oxytocine. 

Jutta bijt de spits af. 

12 jaar geleden stond ik aan de vooravond van ,wat zou eindigen in, een horror bevalling. Met een arts in opleiding aan mijn bed die zo’n beetje nul empathisch vermogen had en niet aanvoelde wat ik nodig had, kon ik mijn eigen gang niet gaan en dat maakte deze bevalling geen gemakkelijke. Nadat onze dochter geboren werd vond diezelfde arts in opleiding het een goed idee om een spuit met synthetische oxytocine in mijn been te zetten om een, vermeende, bloeding te stoppen. Een beslissing die ons leven 5 jaar lang op z’n kop zou zetten. 

Zelf heb ik vanaf dat moment meteen geworsteld met extreem depressieve gevoelens. Met onze dochter kregen we geen contact, was erg onrustig en huilde veel. Ze deed alleen maar hazenslaapjes en hing extreem aan mij. Langzaam maar zeker gingen we er steeds meer aan onder door. We gingen in een soort overlevingsmodus als gezin, een modus die 5 jaar heeft geduurd. 

We hebben 5 jaar lang een dochter gehad die om het minste of geringste ontplofte, woede aanvallen had, slecht sliep en waar we geen gesprek mee konden voeren. Ze kon zelf niet onder woorden brengen wat haar dwarszat en dat frustreerde enorm. Zowel bij haar als bij ons. Ook op school kon ze niet goed meekomen. 

Nooit heeft iemand me iets over mogelijke oxytocine schade verteld totdat ik per toeval met dit fenomeen in aanraking kwam. 

Ik zocht contact met een cease therapeut in de buurt en vertelde ons verhaal. Meteen werd de link gelegd met synthetische oxytocine. 

We begonnen een ontstoringstraject, een vrij pittig traject. Waarin mijn dochter diarree kreeg, erg zweette en enorm ruikende urine had. Ook had ze nachtelijke dromen en in eerste instantie verergerden, voornamelijk overdag, de klachten. 

Het punt voor mij dat ik wist dat we de juiste weg in waren geslagen was het moment dat onze dochter mij knuffelde en tegen me zei; “ mama ik hou van jou”. In al die jaren had ze dat nog geen enkele keer gedaan of gezegd. 

Hoe een klein boos meisje, vol onrust en onmacht veranderde in een lief blij ei. De vrolijkheid zelve werd en waar de woedeaanvallen als sneeuw voor de zon verdwenen. Een kind wat danste in de woonkamer en met liedjes van de radio meezong. 
Mijn moederhart brak, en ik heb menig traantje gelaten, van blijdschap in plaats van onmacht dit keer. Vroeg me wel eens hardop af; “ wat als we dit nou eens eerder hadden geweten”. 

Ik heb ook mezelf laten ontstoren, en kon eindelijk vanuit “mijn hoofd” weer terug naar “ in mijn lijf”. Kreeg de rust over me heen waar ik al die tijd zo naar op zoek ben geweest. 

De tijd terugdraaien kan ik niet, ik weet wel dat ik nooit maar dan ook nooit meer iets te maken wil hebben met synthetische oxytocine.