Mama schrijft |”EN WAT ZEG JE DAN?”

Mijn nekharen gaan altijd spontaan overeind staan als ik een ouder dit tegen een kind hoor zeggen. Waar is het ongeforceerde gebleven? Laat een kind in zijn waarde. Door de kunst van het afkijken komt het allemaal heus goed.

Nelleke Bos schreef weer een treffend stukje voor Kiind Magazine.

Opgelaten ouders

Ik moet het eerste kind nog tegenkomen dat spontaan de juiste frase uitkraamt. ‘Dank u wel” zit de eerste jaren nog niet in het repertoire, vermoed ik. Dus wat gebeurt er? Wijzelf, de opgelaten ouders, voeren de spanning op door ons kind te porren met een “En wat zeg je dan?”. Wij weten immers wel hoe het keurig en netjes moet! En we zijn goede opvoeders hoor! Dat zullen de bakker, groenteboer en de caissière weten ook!

Ontspan lieve ouders

Ach, lieve ouders, ontspan maar. Onze kinderen zijn geen vlerkjes, en de bakker snapt dat ook. Hoe opgelatener wij zijn, hoe minder voorbeeldig onze kinderen zich gedragen. Ze zijn stuk voor stuk schatjes die hun dankbaarheid allang laten zien op hun – vaak woordeloze – manier. Met hun lach. Hun genieten. Door hun blik die alles zegt. De woorden komen later wel.

Voorleven is opvoeden

Het kan ook anders. Zoals dat met alles gaat, leert je kind vooral reuze veel van wat jij doet. Niet van wat jij zégt dat hij moet doen. Bovendien, ook als ze wel weten wat de bedoeling is, vinden ze het vaak nog veel te spannend om dat kunstje voor een onbekende te vertonen. En haal je daarmee dus je kind compleet uit zijn comfortzone, zijn veilige vertrouwde omgeving. De basis die jij als ouder een kind meegeeft.

Krijgt mijn kind iets? Dan zeg ik netjes dank u wel, namens mijn kind. Door de kunst af te kijken komt het allemaal heus goed, want een kind wil gewoon dolgraag zo groot en geweldig zijn als zijn ouders. En ook dat is, hoera, opvoeden.