Mama schrijft | Als het allemaal niet vanzelf gaat

Interview met Natalie van Zoelen – nieuwetijds kindercoach & natuurgeneeskundig therapeut

Een verhaal achter dyslexie, dyscalculie, beelddenken, faalangst, problemen met lezen, schrijven en automatiseren.

Iedere gezonde baby wordt geboren met een set van primaire reflexen (beter bekend als ‘de overlevingsreflexen’) die gedurende het eerste levensjaar geremd moeten worden en verdwijnen. Wanneer dit niet op de juiste tijd gebeurt, blijven sommige primaire reflexen actief in het lichaam (ongeremd aanwezig) waardoor ze later de bewegingscontrole, oogfunctionering, oog-handcoördinatie, evenwicht en waarnemingsvermogen, en alles wat daar mee samenhangt kunnen vertragen of hinderen.

Kinderen waarbij de primaire reflexen nog ongeremd aanwezig zijn, zijn veelal overgevoelig voor licht, overgevoelig voor geluid, overgevoelig voor straling, hebben last kriebelende etiketjes in kleding of van naden in sokken of ondergoed, overgevoelig voor bepaalde kledingstoffen, overgevoelig voor pijn, kunnen geen strakke kleding om hun middel verdragen, hebben allergieën of voedingsintoleranties, moeite met bepaalde structuren in voeding, hebben steeds terugkerende infecties van de luchtwegen, zijn gevoelig voor medicatie (ook vaccinaties), hebben extreme emotionele uitbarstingen, hebben stemmingswisselingen. Vaak weten ze zelf niet waarom ze zo heftig kunnen reageren.

Wat er dikwijls gebeurt is dat deze kinderen een etiket opgepakt krijgen, die ze niet horen te hebben. Dit etiket raken ze hun leven lang niet meer kwijt.

Problemen die je door ongeremde primaire reflexen vaak ziet op school zijn: dyscalculie, beelddenken, hoogbegaafdheid, dyslexie, problemen met lezen en schrijven(gebonden schrift), overprikkeling/onderprikkeling, faalangst, motorische ontwikkelingsproblemen, snel afgeleid zijn, het niet kunnen stilzitten, problemen hebben met het automatiseren van de lesstof, moeite met klokkijken, sensorische integratie problemen, perfectionistisch zijn.

Deze kinderen hebben meestal problemen met hun evenwicht, problemen met het samenwerken van de ogen en zijn nog niet gelateraliseerd. Kinderen die niet goed gelateraliseerd zijn hebben moeite met links en rechts omdat de linker en rechter hersenhelft nog niet goed samenwerken, maar ook moeite met het kruisen van de middellijn. Kinderen met leerproblemen hebben vaak de kruipfase op handen en knieën overgeslagen en zijn gelijk gaan lopen.

Ik spreek met Natalie van Zoelen, nieuwetijds kindercoach, over de ervaring in haar praktijk met kinderen waarbij de primaire reflexen nog aanwezig zijn. Wat houdt dit nou eigenlijk in en hoe herken je dat? Als kindercoach begeleidt Natalie hooggevoelige kinderen en hun ouders, daarnaast behandelt ze als natuurgeneeskundig therapeut (hooggevoelige) kinderen en (hooggevoelige)volwassenen met chemische verstoringen in hun lichaam zoals synthetische oxytocine, vaccinaties, narcose/ruggenprik, cytotec (gebruikt bij het opwekken van een miskraam).

Wat voor hulpvragen krijg jij in je praktijk?
Ik krijg veel vragen van ouders over kinderen met in -en doorslaapproblemen, de kinderen die alleen tot slapen kunnen als ze tegen de moeder aanhangen of als er een ouder bijblijft tot ze slapen en dan nog schrikken ze vaak wakker, over kinderen die altijd aan lijken te staan en alles meekrijgen, ook in hun slaap; over kinderen die veel onrust en angst in hun lijfje hebben; over kinderen die extreem aanhankelijk zijn, even uit beeld levert veel stress of paniek op.

Hoe weet je of meet je of de primaire reflexen nog aanwezig zijn?
Na het invullen van een vragenlijst over de ontwikkeling van een kind, heb ik vaak al een beeld of er nog primaire reflexen aanwezig kunnen zijn. Na de uitgebreide screening op het gebied van evenwicht, grove motoriek, lateralisatie, primaire reflexen en oogsamenwerking, weet ik daadwerkelijk of er nog primaire reflexen aanwezig zijn.

Is dit iets wat je als ouder ook kunt herkennen?
Het wordt niet herkend als nog aanwezige primaire reflexen omdat de kennis er nog niet overal is helaas. Veel ouders komen bij een logopedist, ergotherapeut of fysiotherapeut terecht als er SI problemen zijn, problemen met de motoriek, moeite met lezen, moeite met het gebonden schrift, problemen met automatiseren enz. Maar wat deze therapeuten ook doen, een kind komt dan niet of onvoldoende tot ontwikkeling. Een kind valt gauw terug.

In wat voor situaties merk je dat kinderen vaak nog aanwezige primaire reflexen hebben? Hangt dit altijd samen met het meemaken van een traumatische gebeurtenis?
Dit hangt lang niet altijd samen met een traumatische gebeurtenis. Kan ook via de genen van vader of moeder. Bij vrijwel alle hooggevoelige mensen zie ik nog aanwezige primaire reflexen. Veel dingen die onder HSP genoemd worden, blijken niet of nagenoeg niet meer te bestaan, als de primaire reflexen geremd(verdwenen) zijn, zoals van nature gebeurt. 
Kan dus ook nog bij volwassenen. Denk maar aan gevoelig voor licht, geluid en geuren, last hebben van etiketjes in kleding of naden in sokken, maar ook moeite met structuren in voeding en prikkelgevoeligheid.  De primaire reflexen ontwikkelt een kindje in je buik al vanaf 5 weken zwangerschap. Gaat er in die periode iets mis, dan heeft dit impact op de ontwikkeling van een kindje, zo ook met iedere kunstverlossing. Bij een keizersnede bijvoorbeeld mist een kindje de gebruikelijke gang door het geboortekanaal, zo ook de spildraai. Deze gang door het geboortekanaal, zorgt ervoor dat er al diverse primaire reflexen geintegreerd worden tijdens de bevalling. De primaire reflexen remmen van nature binnen het eerste levensjaar. Daar hoef je binnen een normale ontwikkeling niets aan te doen.

Is hier altijd iets aan te doen?
Of een traject voor de primaire reflexen slaagt, hangt van meerdere factoren af. Of er nog een chemische belasting is van synthetische oxytocine, vaccinaties enz., of ouder en kind gemotiveerd zijn om dagelijks de oefeningen te doen om de bewuste primaire reflexen alsnog te integreren(kost een paar minuten per dag. De methode die ik doe, werkt met oefeningen om de primaire reflexen alsnog te integreren.

Natalie werkt holistisch, dat wil zeggen dat ze naar het totaalbeeld kijkt. Binnen de holistische visie wordt de mens gezien als een eenheid van lichaam en geest. Deze eenheid kent fysieke, mentale, emotionele, sociale en spirituele kenmerken die continue met elkaar in wisselwerking zijn. Al deze kenmerken kunnen zich in het lichaam manifesteren. Binnen de holistische visie wordt een klacht, symptoom of ziekte gezien als een door het lichaam gegeven signaal van een verstoorde harmonie. De eerste stap in het begeleidingstraject van zij aanbiedt is het lichaam ontdoen van chemische belasting.

Hoe ziet een behandeltraject bij jou eruit?
Allereerst vraag ik, als er een bevalling in het ziekenhuis is geweest, of de moeder het bevallingsverslag opvraagt. Dan weet ik of en welke medicatie er gebruikt is tijdens de bevalling, of er problemen tijdens de bevalling waren of juist na de geboorte, hoe het verloop van de bevalling was, of er een kunstverlossing was. De ouders weten deze dingen vaak zelf niet meer. Dan vullen ouders de vragenlijst in, om te kijken of een kind binnen het programma past van de methode die ik doe, dan een uitgebreide screening van 2-3 uur aan huis. Ik heb voornamelijk met hooggevoelige kinderen en hooggevoelige volwassenen te maken. Thuis blijft de meest veilige plek. Dan heb ik een totaalplaatje van de ontwikkeling van een kind of volwassene. Na de screening werk ik alles uit in een verslag voor bijvoorbeeld school of andere betrokken behandelaars. Afhankelijk van wat de ouders willen, leer ik de eerste oefening aan na de screening of anders na het verslag.

Wanneer weet je dat er ook nog sprake is van een chemische belasting? Bemoeilijkt dit het traject van herstellen primaire reflexen?
Bij de doelgroep waar ik mee werk, heeft reguliere medicatie grote impact omdat het zenuwstelsel veel gevoeliger reageert. Als bijvoorbeeld uit het bevallingsverslag blijkt dat er synthetische oxytocine is toegediend en er zijn klachten die passen bij het beeld van oxytocineschade, dan zou het zomaar kunnen zijn dat de chemische belasting hoog is. Dit zelfde geldt voor bijvoorbeeld vaccinaties of andere reguliere medicatie.

Is er een manier om het te meten?
Of en in welke mate het lichaam belast is, kan ik, net als veel collega’s binnen de natuurgeneeskunde, testen met een biotensor. Dit is een energetische manier van testen. Ik heb hiervoor een beetje ochtendurine nodig. Van alles waar ik op kan testen, heb ik testbuisjes.

Wat zijn de vervolgstappen als je geconstateerd hebt dat er sprake is van een chemische belasting?
Als er sprake is van een chemische belasting, dan is mijn advies naar de ouders om dit te neutraliseren, in de volksmond ontstoren. Ik maak hiervoor detoxkuren op maat in combinatie met een drainagemiddel

Hoelang duurt een ontstoring gemiddeld?
Hoe lang een ontstoring duurt hangt af van of een kind of volwassene heftig reageert op een kuur. Gemiddeld voor kinderen 4-6 weken, Voor volwassenen 6-8 weken

Worden de klachten altijd eerst erger voordat het verbetert?
Ik zie eigenlijk altijd, dat als er heftige reacties tijdens een detoxkuur zijn, dit vrijwel altijd bestaande klachten door de synthetische oxytocine zijn, maar dan in overtreffende trap. Je kunt je voorstellen dat als een kind niet goed te motiveren is tot drinken, dit meer reacties geeft, dan een kind dat goed drinkt. Dat is met elke vorm van detoxen zo. Daarom zet ik ook altijd een drainagemiddel in, zodat het lichaam aangezet wordt tot het afvoeren van de stoffen die vrijkomen.

Wat zijn de resultaten die je er tot nu toe mee hebt bereikt?
Van iedere ouder hoor ik terug dat er veel meer rust gekomen is in het lijfje van hun kind, een kind veel makkelijker in slaap komt of doorslaapt, de extreme aanhankelijkheid normale vormen heeft aangenomen, er veel minder driftbuien zijn of zelfs helemaal niet meer, de “altijd aan stand” er niet meer is

Wat is het verhaal wat je het meest is bijgebleven?
Alle verhalen blijven me bij en zijn even belangrijk. Vrijwel alle kinderen komen pas mij mij als er van alles geprobeerd is. Alle kinderen die ik begeleid,  hebben hun eigen verhaal. Als een kind dan eindelijk de rust in het lijfje heeft en zich weer veilig voelt, dan weet ik dat ik mijn “werk” goed gedaan heb.