Mama schrijft | Bram (6) kreeg het onterechte label “ADHD” door zijn vechtende ouders

Ik sprak Lydia en zij deelde met mij haar aangrijpende, confronterende verhaal over de gevolgen van het gevecht tussen haar en haar ex man.

“Onze zoon Bram, nu 17, toen 6 jaar oud heeft het een tijdje erg lastig gehad. School had haar oordeel al snel klaar en de stempel “ADHD” kwam op zijn dossier. Onbegrijpelijk want hij was op dat moment nog nooit door een professional gezien. 

Mijn ex man ging erin mee, gesteund (voelde voor mij als aangespoord) door de stiefmoeder.

Bij mij thuis kreeg ik namelijk geen enkel signaal dat mijn kind druk of onhandelbaar was, ik had geen last van m’n kind en hij was in mijn optiek niet anders dan andere kinderen. 

M’n zoon werd na een tijdje gezien door een professional, en deze kwam tot de conclusie dat hij geen ADHD had. Helaas was zijn vader het daar niet mee eens en kwam er een vervolgtraject. 

Mijn zoon werd zoon twee keer 3 kwartier gezien door een kinder psychiater. Zoon koos zwaarden en anderen stoere spelletjes om te spelen en hij stootte een beker chocolademelk om.

Conclusie van de psychiater; hij kon niet alle kenmerken aanvinken en bleef zo’n beetje op de helft steken. We noemen het adhd-NAO. Advies; medicatie!

Ik heb me met alles wat ik in me had hiertegen verzet. Wetende dat dit niet de juiste diagnose was voor m’n kind, die dealen moest moet een vader & moeder in vechtscheiding, een vader met een samengesteld gezien met in totaal 6 kinderen (redelijk snel na de scheiding) en serieuze medische problemen aan mijn kant.

De situatie escaleerde en m’n kinderen kwamen onder toezicht van jeugdzorg te staan.

Ik werd gedwongen om hulp te aanvaarden voor mijn kinderen. Wat ik overigens nooit tegengehouden heb. Ik wilde graag hulp maar wel de juiste hulp. 

Al met al heeft het traject bij elkaar zo’n 4 jaar geduurd. 

M’n zoon werd grondig gezien door meerdere professionals en een multidisciplinair team.

Ze hebben hem geobserveerd, onderzocht, gezien en gehoord. De uitslag;

– GEEN ADHD! 

– Kind heeft last van de vechtscheiding van zijn ouders.

– kind wil erg graag aardig gevonden worden. Heeft 4 (stief)broers en 1 zus, voelt zich gedwongen om te vechten voor z’n plekje, overschreeuwt zichzelf hierbij. Dit bleek ook de reden waarom er bij mij thuis niets aan de hand bleek. Ik had inmiddels wel een nieuwe partner, maar geen stiefkinderen.

En in het eindrapport staat letterlijk opgenomen; vader moet erg wennen aan het idee dat Bram geen adhd heeft..

Advies: ouders stop met ruzie maken!!! 

Dat gebeurde gelukkig, want die confrontatie was natuurlijk enorm maar een echte Eye-opener. Voor zowel zijn vader als voor mij. Want waar waren we nou eigenlijk mee bezig? Ons gevecht ging ten koste van het welbevinden van onze zoon. We begroeven de strijdbijl. En op dat moment? Op dat moment ging het met onze zoon zienderogen beter

Geen pilletjes, geen naar gedrag meer, een lief, betrokken, sociaal kind bloeide op. Hij werd junior mediator (de eerste! ) Op de basisschool. Zijn kwaliteit werd extra benoemd; hij kon zo goed parafraseren (en was daar zelf nog het meest trots op)

Hij ging naar de Havo, waar hij in een leuke vriendenclub kwam, waar hij zelfs super gemotiveerd was om zijn huiswerk te maken en goede cijfers behaalde. 

Hij hielp mij graag bij mijn werk en zo rolde hij al jong in zijn eerste vrijwilligersbaantjes.

En nu is hij 17 jaar oud, hard op weg richting zijn volwassen zijn.

Zijn pubertijd bestaat uit 2x per jaar een grote mond aan z’n moeder en (ach) soms iets te veel gamen.

Hij is lief, sociaal, hulpvaardig, een echte vriend: “mam ik ben iets later thuis want Daan staat met een lekke band, ik ga hem even helpen.”

Een rustige jongen, die nog steeds wel van een grapje houdt. Hij is dagelijks in de sportschool te vinden, traint en loopt marathons, obsticalrun, colorrun en nog veel meer van die runs. Hij voetbalt en moet daarvoor best hard trainen.

Hij wordt in zijn team vooral geroemd door zijn kwaliteiten als teamspeler en is een van de weinige jongens die nog nooit, echt nooit, gevloekt heeft of gescholden op het veld.

Nog steeds is hij de natuurlijke mediator als teamgenoten en tegenstanders elkaar in de haren vliegen.

En een dierenvriend in hart en nieren. 

Hij heeft nog geen vriendinnetje, (dat kost ‘m “teveel geld”, vindt ie ;-)) , hij rookt niet, drinkt geen alcohol en drugs is helemaal uit den boze (gelukkig). 

En afgelopen juni straalde er 2 bio-ouders én 2 stiefouders op zijn diploma-uitreiking. En ook dát had hij zelf geregeld. We hoorden er alle 4 bij! Wat de Corona voorschriften ook zeiden, wat school ook zei. En school waardeerde zijn initiatief voor verzoek en gaf hem toestemming zodat we allemaal mee konden!Maar het allerbelangrijkste voor deze mama is dat hij gewoon zichzelf is en mag zijn.

Zonder pillen is hij uitgegroeid tot een fijne en al zeg ik het zelf: good-looking, jongeman. 

En toevallig is het dan ook nog de aller- allerliefste puber-/bijna volwassen kind die er bestaat. 

Mijn kind! Ons kind! Met ouders die voor hém hebben gekozen en er altijd voor hem zullen zijn. Samen. 

En het advies wat ik/wij toen kreeg/kregen, wil ik toch graag doorgeven: ouders stop alsjeblieft met ruzie maken. Uit liefde voor al onze mooie kindjes, die dit zo verdienen.”